<< error >> (our Markdown requires valid webpage links, not image links, see manual)

Afrika, het nieuwe imperialisme en AIDS

De laatste tijd hoor je steeds meer geluiden vanuit de wetenschap en ook vanuit andere richtingen dat HIV en AIDS geen natuurlijke verschijnselen zijn. Nobelprijswinnaar Wangari Maatha roept al jaren dat AIDS uit een laboratorium komt en bedoeld is als middel voor genocide. Bedoeld om de Afrikaanse bevolking te decimeren.

Daarnaast komen er ook steeds meer aanwijzingen dat het HIV-virus helemaal niet bestaat.

Recentelijk werd de documentaire House of Numbers gelanceerd. De film geeft een totaal ander beeld van HIV en AIDS dan tot nu toe gebruikelijk was, en trekt het bestaan van het HIV-virus openlijk in twijfel. Ondersteund door een keur aan vooraanstaande wetenschappers. De film won vijf eerste prijzen op verschillende mainstream filmfestivals en draait in de grote bioscopen in de VS.

Steeds meer (medisch) wetenschappers beweren dat er geen enkel bewijs is voor het bestaan van het HIV virus. Onder hen is de Duitse viroloog Dr. Lanka. Hij werd aangeklaagd vanwege zijn uitlatingen, maar verschillende rechtbanken moesten hem in het gelijk stellen: geen enkele wetenschapper heeft ooit een HIV-virus kunnen laten zien, en er is ook nog nooit DNA geïsoleerd van het virus. Het bestaan van het virus is gebaseerd op aannames.

Ook HIV-tests in ziekenhuizen geven geen uitsluitsel. De indicatie voor besmetting is een zogenaamde T-cell count. Maar daarnaast krijgt iedereen die zich laat testen een vragenlijst over zijn levensstijl. Pas wanneer een lage T-cell count combineert met een risico-indicatie (door de antwoorden op de vragenlijst) , volgt het oordeel HIV-positief. De uitslag is dus meer afhankelijk van de antwoorden dan van de bloedtest.

Maar als HIV niet bestaat, hoe kan het dan ingezet worden als middel voor genocide? En waaraan zijn al die AIDS doden dan gestorven?

We gaan even terug in de tijd.

In de tijd van het kolonialisme, werd Afrika met behulp van ouderwets geweld leeggeroofd. Alles van waarde, inclusief de arbeid van de bevolking werd zonder pardon naar de imperialistische landen verscheept.

Nadat het kolonialisme in zijn traditionele vorm verdween, was het tijd voor een nieuwe vorm van imperialisme. Een veel efficiëntere vorm: financieel imperialisme.

Omdat de nieuwe zelfstandige landen eeuwenlang geplunderd waren, waren er geen middelen beschikbaar om deze landen opnieuw op te bouwen. En dus stonden de internationale bankiers (die mede door de diefstal van alle Afrikaanse rijkdommen fortuin gemaakt hadden) in al hun goedheid klaar om deze nieuwe landen leningen te verstrekken.

En als bankiers één ding goed weten dan is het dit: schuld = afhankelijkheid.

De nieuwe Afrikaanse landen werden tot over hun oren in de schuld gestoken. Omdat de nationale economieën volledig van de grond moesten worden opgebouwd, konden de meeste landen al snel niet aan hun financiële verplichten aan de banken voldoen. Daarom kreeg vrijwel ieder land uitstel van betaling, en de mogelijkheid om opnieuw grote bedragen te lenen.

De schuldenlast, vermeerderd met de rente werd zo hoog dat deze nooit meer kon worden terugbetaald. Dat houdt dus in dat de Afrikaanse landen voor eeuwig in totale afhankelijkheid van de geldverstrekkers leven.

Zodra een economie enigszins opkrabbelt, staan de bankiers klaar om de verdiensten op te eisen. Zo komt het dat landen met grote natuurlijke rijkdommen, toch tot de armste ter wereld blijven behoren. Nigeria is een van de meest olierijke landen ter wereld, en toch is de bevolking overwegend straatarm.

Dat is ook de reden dat ontwikkelingshulp geen enkele positieve invloed heeft gehad op de ontwikkeling van de Afrikaanse landen. Zodra er met behulp van ontwikkelingsgeld een economie een beetje op gang komt, romen de bankiers direct het resultaat af door de verschuldigde rente op te eisen. Daarmee is ontwikkelingshulp feitelijk een belasting die altijd rechtstreeks naar de zakken van de financiers vloeit. Het is daarom niet vreemd dat westerse regeringen, die werken als onderaannemers van de financiële macht, er zo op gebrand zijn om de budgetten voor ontwikkelingshulp zo groot mogelijk te laten zijn. Het opgebrachte geld gaat direct naar hun meesters.

Op deze manier houden de financiers voor altijd de controle over de Afrikaanse landen, en steken ze alle opbrengsten uit die landen altijd in hun zakken. Ze laten de landen precies voldoende geld behouden om de door hen aangestelde plaatselijke dictator zijn 20 Rolls-Royces en zijn tweehonderd vrouwen in zijn paleis te onderhouden. En dan nog wat om de bevolking net niet dood te laten gaan van de honger. Een deel van de winst moet dus worden besteed aan het voeden van de bevolking.

En zo werd de winst gemaximaliseerd. In hun nooit eindigende hebzucht echter, moest er gekeken worden op welke manier Afrika nog verder kon worden uitgeperst. Omdat er aan de winstkant niet veel meer te halen viel, moest men gaan kijken naar de kostenkant. De plaatselijke dictator was simpelweg noodzakelijk als handlanger, dus daar viel niks te halen. Het enige waarop te besparen viel, was de bevolking.

Om de bevolking niet massaal dood te laten gaan moesten de financiers een gedeelte van de opbrengst achterlaten om die bevolking mee te voeden. En daar, zo was de gedachte, viel wel iets te besparen. Als het aantal inwoners kon worden gehalveerd, dan zouden de kosten voor onderhoud van die bevolking ook halveren. De bewoners werden gezien als ‘useless eaters’.

En dus moest er gekeken worden naar een manier om van zoveel mogelijk zinloze Afrikanen af te komen. De mogelijkheid bestond natuurlijk om het voedselbudget simpelweg te halveren. Mensen zouden dan vanzelf massaal sterven van de honger en het doel zou bereikt zijn. Maar dit zou bij het internationale publiek op veel weerstand stuiten.

Er moest dus een andere manier gevonden worden. En zo ontstond het idee voor een epidemische ziekte.

De goede vrienden van de pharma-industrie werden erbij gehaald en samen ontwikkelde men een plan. Het plan om een nieuwe ziekte te introduceren die de Afrikaanse bevolking zou decimeren. Maar dat bleek nog niet zo eenvoudig. Hoe ontwikkel je een ziekte die alleen de door jou aangewezen doelgroep treft? En wat als die ziekte uit de hand loopt?

Als brainstormend kwam men op een idee. Wat als we nou een ziekte verzinnen die helemaal niet bestaat? Een ziekte die alleen in perceptie bestaat? Dan kunnen we de Afrikanen gewoon dood laten gaan van de honger, en dan zeggen we dat ze helemaal niet doodgaan van de honger, maar dat ze doodgaan aan die ziekte.

En zo werd het idee geboren voor een auto-immuunziekte. Een ziekte die zelf geen ziekte is, maar die ervoor zorgt dat je vatbaar wordt voor elke denkbare andere ziekte. Een ziekte die de weerstand wegneemt. Precies zoals dat gebeurt bij ondervoeding. En dan krijgt die ziekte de schuld, in plaats van de ondervoeding. En als we die ziekte dan in eerste instantie ongeneeslijk verklaren, dan kan niemand er iets aan doen, en dan kunnen we de hongerlijders gewoon dood laten gaan zonder dat wij de schuld krijgen. En zo besparen we een hoop geld.

Er werd een strategie ontwikkeld. De ziekte mocht vrijwel alleen in Afrika voorkomen, en moest dus gekoppeld worden aan zaken die specifiek zijn voor Afrika. En zo werd het beeld geschapen van bandeloos seksueel gedrag van de Afrikanen.

Die Afrikanen die neuken maar wat rond, dat kunnen we de wereld gemakkelijk laten geloven (daar hebben we ervaring mee), dus als we nou zeggen dat de aandoening seksueel overdraagbaar is, dan klinkt dat geloofwaardig.

En dan is het ook nog hun eigen schuld!

Voor extra impact en geloofwaardigheid moest de ziekte op en effectieve manier geïntroduceerd worden. En ook daarvoor werd een plan bedacht. Er moest in de westerse wereld een groep gevonden worden die de ‘ziekte’ zou krijgen. Die groep moest redelijk geïsoleerd leven, en er ook amorele seksuele gewoonten op nahouden. Die groep werd gevonden in de homoscene van begin tachtiger jaren.

De homoscene in de VS bestond op dat moment uit een redelijk hechte groep met een wilde levensstijl die van de buitenwereld op veel afkeuring kon rekenen. Decadentie vierde hoogtij en er werd coke gesnoven per ons in plaats van per gram.

Hoe het auto-immuunsysteem kon worden aangetast hadden de pharma-mannen geleerd door hun ervaring met chemotherapie. De cocaïnehandel was redelijk onder controle, en de homoscene maakte gebruik van specifieke distributiekanalen. Er gaan stemmen op die beweren dat vergiftigde coke de ziekte introduceerde in de homoscene. Het zou in ieder geval een efficiënte manier zijn.

Het verband tussen cocaïnegebruik en AIDS is al vaak aangetoond. Het waren vooral de snuivende homo’s (en Hollywood celebs die ook niet vies waren van decadentie en een goede snuif) die plotseling massaal doodgingen aan de nieuwe ‘ziekte’. De enkele homo uit de scene die niet snoof, kreeg geen aids. Wel werden later niet-gebruikers gediagnosticeerd met HIV, maar die diagnose kwam voort uit een HIV-test, niet vanwege symptomen.

En zo werd de wereld geconfronteerd met een nieuw gevaar. Kort na de introductie werd bekend gemaakt dat in Afrika grote groepen mensen besmet zouden zijn met het nieuwe virus.

In Amerika werd een HIV-test ontwikkeld die op basis van de levensstijl en een bloedtest kon ‘vaststellen’ of iemand besmet was. Viel de uitslag positief uit, dan werd de patiënt aan de Aidsremmers gezet en verteld dat hij moest stoppen met coke, wilde hij een kans maken. Die Aidsremmers bezaten hetzelfde gif dat er in de coke zat, maar nu verdund. Waar eerste slachtoffer zodanig vergiftigd waren dat ze na enkele maanden doodgingen, leefden ze nu langer ‘dankzij’ de Aidsremmers. Geleidelijk werd de giftigheid van de Aidsremmers teruggeschroefd, en leefden de met HIV geïndiceerde slachtoffers dus langer. Dit werd gebracht als triomf van pharma-industrie.

Op dit moment zijn er grote groepen HIV-geïndiceerden die al meer dan tien of vijftien jaar aan de Aidsremmers zijn, en die leven met de enorme bijwerkingen ervan. Maar omdat ze geloven in de werking van de medicijnen en omdat ze bang zijn anders dood te gaan, gaan ze ermee door. Sommige patiënten hadden zoveel last van die bijwerkingen dat ze ervoor kozen om te stoppen met de medicatie en herstelden volledig.

Van sommige Afrikaanse landen wordt gezegd dat meer dan 70% van de bevolking besmet is. Toch leven deze mensen veel langer dan de eerste aidsslachtoffers in de VS. Ondanks (of is het dankzij) de afwezigheid van Aidsremmers.

Nu is het plaatje rond en kunnen Afrikanen in grote getale sterven aan ondervoeding. Ondervoeding die ervoor zorgt dat de weerstand verdwijnt. En het verdwijnen van die weerstand kan volledig in de schoenen geschoven worden van AIDS. En dat ze AIDS hebben is hun eigen schuld. Moeten ze zich maar een beetje gedragen.

En de voedselbudgetten kunnen nu ongelimiteerd worden teruggeschroefd want niemand gaat meer dood van de honger, maar aan AIDS.

anarchiel.com